Ik werk sinds kort in de Turbine, de verzamelstudio voor zzp'ers op de eerste verdieping van het Huis van de Communicatie. Ik voel me in deze prachtige, maar o zo grote studio nog een dolende ziel. De beoogde achttien werkplekken staan er al, maar er zijn er nog slechts drie bezet. Wegens het uitzicht zitten we alle drie op de eerste etage. Wie langskomt, denkt dat er niemand is – gezichtsbedrog dus.
Het is nog stil, en dan moet je wat. Ik zet radio 4 aan, pianist Glenn Gould klinkt klein en kwetsbaar door de ruimte. Buiten gakken de ganzen. Ze hebben het gezellig daar, aan de gracht. Zij wel.
Het is stil. Als mijn medebewoner telefoneert, klinkt het ongewoon luid. Ik wil niet meeluisteren: 'Tralala, tjiedeldom' zing ik om het geluid te overstemmen. Buiten passeren twee joggers, ik kijk ze ‘n poosje na. 'Ja, lopen!' denk ik, 'Iets doen. Bewegen.' Ik loop naar het keukentje en zet koffie, dat geeft afleiding. Maar wat ik eigenlijk wil is een volle bak met collega’ s die geluid maken, hun ideeën delen – turbulentie in de Turbine! Dus als de man van het Portaal met gegadigden komt, sloven we ons uit: 'Het is hier he-le-maal te gek!’ , roepen we in koor. Turbulentie willen we hier en dus zijn bezoekjes van andere bewoners van het Huis ook zeer welkom. Een echte turbine moet aangedreven worden door lucht, stoom of water. Onze turbine wordt aangedreven door menskracht in de vorm van aandacht en betrokkenheid. Kom dus eens langs en breng die machine in beweging.
De koffie staat klaar
.
Jan Dobbe
Reageren op deze column: jan_dobbe@hotmail.com
