De wereld is opgeschrikt door de aardbeving en daarop volgende tsunami in het noordoosten van Japan. Het was zo'n zware schok, zo meldt de Volkskrant van zaterdag 12 maart, dat zelfs de Nederlandse bodem er een centimeter van omhoog kwam. Niks gevoeld, maar ik geloof het meteen. We zien beelden van auto's, huizen, flatgebouwen en zelfs treinen die door het wilde water worden opgepakt als speelgoed en in een woeste kolk worden vermalen en weggevaagd. Umwertung aller Werte, niets is meer zoals het was. Zelfs de bodem onder je voeten is niet meer veilig, en alles wat je hebt opgebouwd en hebt gekoesterd, is binnen enkele minuten verdwenen.
Ik heb de neiging dit soort rampen meteen op mezelf te betrekken. Hier in Leiden leven we nota bene onder zeeniveau, met slechts een paar duinen ertussen. Er is al heel lang niets gebeurd, dus geloven we het wel. Maar ik weet het niet.
Zo'n tsunami ontstaat door een aardbeving in de zeebodem. Die veroorzaakt zeer snel rollende golven (800 km/u) van maar een halve meter hoog. Maar doordat ze de kust naderen, worden de eerste golven afgeremd door het oplopende land en dan gaan de achteropkomende golven eroverheen. De golven stapelen zich op. Snelheid wordt hoogte, en er komen golven tot wel tien meter hoogte op ons af… Dag vogels, dag bloemen, dag Leiden.
Ik schreef er al eens een gedicht over:
Waterlanders
Vanuit het vliegtuig
op grote hoogte
zie ik diep onder mij
mijn land – Nederland.
Het ligt in het water
een immense watermassa.
Het is een kwetsbaar land
dit Nederland.
Niets beschermt mijn land
tegen de enorme zee
dan een piepklein
opstaand randje.
Bij nadere bestudering
begrijp ik wat het randje
is: het zijn de Deltawerken.
Nederlanders zijn een dapper volk
waterlanders tot hun laatste snik.
Jan Dobbe
Reageren op deze column? Stuur een mailtje naar:
