Het allermooiste van de bergen is de stilte. Hoog uitstijgend boven het hectische bestaan van alledag verkeer je in de pure natuur, met wilde bloemen, grazige weiden, loslopende paarden, vlindertjes, torretjes en andere zwijgende wezens. Er is geen herrie. Dat is heerlijk, maar soms is het ook beklemmend. Je hoort dan je eigen bloed stromen, je eigen ademhaling heen en weer gaan. 'Oei, ben ik dat?', denk je en je begint spontaan een liedje te neuriën. Doe je dat niet, dan verval je in diepe overpeinzingen over de zin van het bestaan. Niet verkeerd hoor, stilte is louterend op zijn tijd.
U begrijpt, ik ben net terug van een bergvakantie. En wat wil het geval? Leiden is ook stil. Onwerkelijk stil, nu alle notoire oudehoeren, studenten en druktemakers zich elders aan het vermaken zijn. De straten en stoepen zijn surrealistisch leeg. Je komt ineens vreemde types tegen, mensen die je anders nooit ziet. Mensen van de zelfkant, die het nu aandurven de straat op te gaan. Met onwennige loopjes en lachjes schuiven ze schichtig voorbij. Uitzonderlijk. Net als de aanblik van de Kraaierstraat, maandagochtend 26 juli. Een doodstille straat, helemaal bezaaid met afval. Ik volg het spoor en vind de bron: een stapel vuilniszakken, opengehaald door zeemeeuwen. De majestueuze dieren hebben alles uit elkaar gerafeld op zoek naar lekkers. Ik zwaai met mijn armen, geef een schreeuw, maar de dieren vliegen nauwelijks op. Ze kijken me aan met een nietsziende blik en vervolgen hun zoektocht. Ik ben in stilte gehuld en hoor mijn eigen bloed stromen en mijn eigen ademhaling op en neer gaan. Verder lopend neurie ik 'Una paloma blanca' van George Baker. Er komt even niets anders in me op.
Jan Dobbe
Reageren op deze column? Stuur een e-mail naar:
