'Ja, ik heb Guljé doodgeschoten. Ik heb aangebeld, hij kwam aan de deur en ik heb de trekker overgehaald.' De media stonden er de laatste dagen bol van: de verjaarde moord op de Leidse ingenieur Felix Guljé, gepleegd in 1946 door de nu 96-jarige verzetsvrouw Atie Ridder-Visser uit Rotterdam. De bekentenis, krakend uit de mond van een hoogbejaarde, klinkt me bekend in de oren. Hij klinkt net zo laconiek als de bekentenissen van bejaarde priesters aangaande kindermisbruik. Wat zijn verder overeenkomsten? Het gaat in beide gevallen om mensen die Het Goede Doen. Kennelijk komen deze mensen soms in een roes die alles rechtvaardigt, ook zeer kwalijke zaken. Atie Visser en haar verzetsgroep waren net na de oorlog zo vervuld van hun gelijk, dat Guljé, gehuwd en vader van vier kinderen, dood moest omdat zij vonden dat hij collaborateur was. Die uitstraling had hij misschien, maar niets was minder waar. Hij was nota bene verzetsstrijder – op een andere, minder gewelddadige manier. Maar Atie verkeerde in die wij-hebben-gelijk-roes en dat duurde nog lang: nooit informeerde ze naar de waarheid, ze bleef zich in het Eigen Gelijk rondwentelen. Geconfronteerd met haar ongelijk, beweert ze nu nog steeds dat ze redenen genoeg had om Guljé te doden. Toch wel bizar. En hoe zit het met de roes der priesters? Met God aan hun zijde kunnen ze een potje breken. Als mannen van God is alles wat zij doen het Goede, en waar in naam van God gehakt wordt, vallen spaanders. 'Wir haben es nicht gewusst', brabbelde oud-bisschop Simonis desgevraagd. Schokkend domme uitspraak, maar ik geloof dat hij het nog meende ook. Sommige mensen verkeren in een ongeneeslijke roes, waar ze alleen door de dood uitgehaald kunnen worden.
Jan Dobbe
Meer columns van Jan Dobbe lezen? Ga dan naar www.jandobbe.nl/creatief-met-tekst/columns
