Leiden is een fijne stad. Ze heeft veel moois te bieden. Waaronder plekjes. Plekjes die de moeite waard zijn. Op de vroege zaterdagochtend wandel ik naar de Douzastraat, om daar het lekkerste brood van de buurt te halen. Ik doe dat niet alleen voor het brood, maar ook om een wandeling langs zulke plekjes te kunnen maken.
Ik start in mijn eigen Burgemeesterswijk, en loop door de Wasstraat (…) naar de Zoeterwoudse Singel. Prachtig: de gracht, de watervogels, aan de overkant het Plantsoen met z’n honderden jaren oude, reusachtige eiken en kastanjes. En daarachter, indrukwekkend, statige herenhuizen en paleizen… Als verbinding met het Plantsoen geldt het ´witte bruggetje´. Op zich niets bijzonders, gewoon een betonnen brug met wit hekwerk. Maar het is wel zo’n plekje. Iedereen die naar of van de stad gaat, komt eroverheen. De brutale kopmeeuwen en kraaien zitten op de brugleuningen en wachten in gelid op wat er komen gaat…
Na het bruggetje sla ik linksaf en wandel door het Plantsoen, richting volière. Jawel, er is een volière in dit plantsoen, met daarin parkieten, kanaries, zebravinkjes en nog veel meer. Een getjilp en gezang van jewelste. Ook weer zo´n plekje, waar iedereen even stopt om naar de bontgevederde vrienden te kijken en ze op een of andere manier aan het zingen te krijgen. Met mijn zoons kwam ik hier ook vaak; een magische plek voor kinderen, want ´die vogels hebben een eigen huisje´.
Tegenwoordig tref ik tegenover de volière nogal eens een zwerver. Een kleine, donkere, verwarde man in een scootmobiel. Een eenzame man. Hij zit stil en rolt aan de lopende band sigaretten. Als ik groet, blijft hij stil en knikt. Achter hem verstomt voor een seconde het getjilp.
Als ik doorloop hoor ik hem praten, misschien wel met de vogels.
Jan Dobbe
Reageren op deze column? Stuur een mailtje naar:
