Morbide en luguber. Dat vond ik anderhalf jaar geleden het bericht over de vondst, hier in de buurt, van de lijken van twee mannen. Ze waren in koelen bloede vermoord – zoals onlangs bleek door een doodseskader van getatoeëerde huurmoordenaars, de tattoo killers. De dode mannen lagen op een bouwterrein bij pannenkoekenrestaurant De Hooiberg in Leiderdorp. Het was winter, 5 februari 2009. Een goede tijd voor een lekker warm pannenkoekje, maar ineens had ik geen trek meer.
De twee mannen, volgens ingewijden geen lieverdjes, waren met een groot aantal kogels om het leven gebracht. 'Een afrekening in het criminele circuit', werd gezegd. Ja, maar wel in de buurt van ‘mijn’ pannenkoekenhuis. Curieuze plek om mensen te vermoorden.
Zodra het de lucht heeft van 'criminelen onder elkaar', noemt men dit in de media overigens steevast een liquidatie. Ik heb daar moeite mee. De term heeft iets afstandelijks, iets kil-relativerends en hij dempt emoties. Je krijgt immers reacties als 'Och, het is waarschijnlijk zijn verdiende loon, want hij was zelf ook een crimineel' en: 'Niet meer over praten, het is wel goed zo. Laat die boeven elkaar maar uitroeien.' Maar het is en blijft een moord. Een medeschepsel wordt gedood, als een beest afgemaakt. Dat is afschuwelijk, iets wat je in zijn volle gewicht tot je door moet laten dringen. Door te werken met het woord 'liquidatie' nodig je mensen uit om zo'n wrede en abjecte daad al te makkelijk af te doen. Ik doe daar niet aan mee en blijf spreken van moord en hoop dat de daders worden gepakt vóór ze zelf voor liquidatie in aanmerking komen…
Volgende keer weer een luchtiger column, misschien wel over pannenkoeken met jam – lekker!
Jan Dobbe
Reageren op deze column? Stuur een mail naar jan_dobbe@hotmail.com
