Elke vrijdagochtend zwem ik in zwembad De Does in Leiderdorp. Baantjes trekken tussen de bejaarde dames, maar gelukkig met genoeg ruimte om mijn armen en benen uit te slaan. De dames vonden het eerst maar niks, zo’n heerschap dat ‘zo hard en onrustig aan het racen' was. Ik weet niet hoe, maar inmiddels heb ik me zo onzichtbaar gemaakt, dat ik geen aanstoot meer geef en rustig mijn kilometertje kan zwemmen. Soms is er wel eens een andere ‘jonge man' die de oudjes trotseert. Die begint dan meestal ongevraagd een wedstrijdje. Dat zit kennelijk in de genen van mannen. Komt naast me zwemmen, kijkt steeds opzij en zwemt zich een ongeluk. Dat doen de dames weer niet, en daar is veel voor te zeggen.
Zo rond de klok van negen klinkt gezang uit het belendende poedelbadje. Babyzwemmen. Een kring van moeders zit daar een uur lang hun baby’s te badderen en luidkeels te zingen. Kinderliedjes. ‘Daar was laatst een meisje loos...' en 'Twee emmertjes water halen, twee emmertjes pompen, de meisjes op hun klompen...' Meisjes op hun klompen? Uit welke tijd komen die liedjes in vredesnaam? 'Goedenavond speelman, mijn vader laat vragen, of u t' avond spelen kan, voor de kleine poppedijne en de grote bim-bam.' Wat nou speelman? Waar hebben ze het over? Waarom anno 2010 die oude, onbegrijpelijke liedjes nog steeds gezongen, die stammen uit 1910? Ik hoor dat graag eens van iemand die daar voor doorgeleerd heeft.
Als ik onder de douche sta, hoor ik nog ‘Altijd is Kortjakje ziek, midden in de week maar 's zondags niet.' Atoomtijdperk, internet, Play Station 3, iPad en wij presenteren onze baby’s Kortjakje, die ’s zondags met een boek vol zilverwerk ter kerke gaat. Ik moet er wel een beetje om lachen.
Jan Dobbe
Reageren op deze column? Stuur een mailtje naar:
