Ze zitten er weer, in het sierappelboompje achter ons huis. Halsbandparkieten. Drie stuks, gifgroen, met lange staart en rode snavel. Gretig eten ze van de rode appeltjes die dit boompje momenteel overvloedig draagt. Met hun scherpe snavel plukken ze de vrucht, pakken hem over in één poot en eten het appeltje 'uit het vuistje' . Een aandoenlijk gezicht. Het zijn felle, energieke beestjes, die af en toe een doordringende kreet laten horen. Exotisch.
De halsbandparkiet is een allochtoon, hij komt uit Afrika en Zuid-Azië en is ooit als gastarbeider naar Europa gehaald – om te werken als volièrevogel. Maar er ontsnapten vogels – of ze werden vrijgelaten – en die overleefden. Sterker nog: ze gedijen hier uitstekend, er leven vele tienduizenden exemplaren in West-Europa. De grote steden zijn hun leefgebied: in Amsterdam, Den Haag en Leiden worden ze veel gezien, meest in groepjes van tien tot vijftien.
Hoe staat het met de integratie van deze allochtoon? Dat is tegenwoordig belangrijke informatie. Uit onderzoek blijkt dat hij terrein wint, echter zonder veel schade voor ‘autochtone’ vogels. Alleen de inheemse boomklever heeft wat last, omdat de parkiet zijn nestholen inpikt. Maar de schade blijft beperkt, en zijn er voor conflicterende belangen tussen de parkieten en andere soorten geen aanwijzingen. Bij de halsbandparkiet kun je dus spreken van een goed geïntegreerde, kleurrijke aanwinst voor de Nederlandse natuur. (Terwijl ik dat tik, krijgt een van de vogels me in de gaten. Hij kijkt me een poosje aan en besluit dat het safe is. Hij blijft zitten en vervolgt zijn appeltjesmaal.)
In de regio Den Haag werden in januari ongeveer 5.000 exemplaren geteld. Veel stadsbewoners waarderen het diertje. Ze vinden het, net als ik, geinig om deze allochtoon in de tuin aan te treffen. De PVV kan in zijn hok blijven.
Jan Dobbe
Reageren op deze column? Stuur een mailtje naar:
