Allemachtig, wat een wind woei er de afgelopen dagen door de stad. 'Windkracht 7 tot 8, dat is bijna stormachtig', zei de weerman in het Journaal. In één dag was onze tuin zo'n beetje kaal en verloren we onze natuurlijke afscherming tegen inkijk. Ik heb het over de bladerpracht van de drie lei-lindes die we een paar jaar geleden hebben geplant. Achter ons huis staat namelijk een flat, van waaruit mensen soms openlijk en onbeschaamd het eten van je bord zitten te kijken. Strak en chagrijnig terugkijken helpt niet, een haag van lei-lindes wel. Althans voor de zomer, want nu is die fijne bladerhaag dus in een paar dagen weggeblazen – herfst.
Overigens heb ik als 50-plusser het idee dat het tegenwoordig niet meer zo hard en vaak stormt als vroeger. Klopt dat?
Enfin, ik ben in mei van dit jaar een plek in de zzp-studio Turbine van Nieuwe Energie gaan huren. Toen waren de dagen nog lang en heersten er aangename temperaturen. Nu, begin november, is het om 5 uur donker en kampen we in de Turbine af en toe met een kou die de spieren koud en stram maakt. Het is een grote open studio, dus het duurt wel even voordat de verwarming effect heeft. Als het buiten zo donker wordt, krijgt het glas van de dakramen een hallucinerend effect: het gaat spiegelen. Kijk je omhoog, dan zie je jezelf lopen, zitten of typen. Terwijl ik deze column schrijf, is dat ook het geval. Ik zie een nietig mannetje in een grote, witte ruimte, met daarachter een diep duister.
Het is herfst en dat moet je voelen, of je wilt of niet.
Jan Dobbe
Reageren op deze column? Stuur een mailtje naar:
