Ik kom altijd op de fiets naar de Nieuwe Energie. Dat is gezond en ook wel zo gemakkelijk. Zuinig op mijn Batavus, was ik blij met de sleutel van de fietsenstalling. Niet zomaar een sleutel, maar state of the art: je draait hem een kwartslag, en het hek opent en sluit zich vanzelf...
Nou heb ik de neiging om wedstrijdjes te doen. Zo ook met dit hek. Want wat wil ik? Ik wil weer buiten zijn vóór het hek sluit. Kent u dat? Het is vergelijkbaar met proberen al wandelend steeds met je voet precies op één stoeptegel te lopen, of te slalommen tussen de witte middenstrepen op het asfalt. Dat soort uitdagingen. Slaat nergens op, maar ‘t kan je flink bezighouden.
Dus meteen als het hek opengaat naar binnen floepen, fiets neerzetten, op slot draaien en dan weer als een speer naar buiten. Moet toch kunnen? Nou nee, het lukt me niet. Dat zit zo: je moet in de stalling nog een afstand afleggen naar het eigenlijke fietsenrek, voorbij een rij afvalcontainers. Dat is tien seconden. Dan fiets in het rek en op slot - weer vijf seconden. Dan hoor ik het hek al piepen... Teruglopen, zeven seconden. En ja hoor: in het slot!
Eén keer zit ik er bijna tussen. Een dakloze kijkt geamuseerd toe: 'Hij doet er precies twintig tellen over', roept hij. 'Ha ha, je bent niet de eerste. Maar het gaat je een keer lukken makker!' Beschaamd druk ik alsnog op de openingsknop. Hek open, ik naar buiten. De dakloze haalt een fles lekkers uit zijn plastic tas: 'Oefenen makker. Oefenen!' Snel maak ik me uit de voeten. Ooit vestig ik hier het wereldrecord fietsenstallen, let op mijn woorden.
Reageren op deze column? Stuur een mail naar:
jan_dobbe@hotmail.com