Vorig jaar reed ik met het gezin weer eens naar Zuid-Frankrijk. Een lange rit van een hele dag over erg lange wegen - en onderbroken door van die irritante tolpoorten, maar dat terzijde. We maakten de reis een beetje draaglijk met de hulp van een doos vol heerlijke CD's. Muziek is zalf voor de ziel, uit de ziel. Ik vind troost in alle mogelijke soorten: klassiek, jazz, pop, hiphop, country, het is me allemaal goed zolang het maar 'soul' heeft. En er is onvoorstelbaar veel muziek met soul.
Enfin, we hadden dus gelukkig die CD's, waaronder één die ik ooit van de gezamenlijke buren voor mijn verjaardag had gekregen. Een collage van verschillende nummers, zelf gebrand. Een hartverwarmend cadeau, want ze hadden muziek uitgekozen die ze met mij associeerden en hielden me zo een muzikale spiegel voor. En inderdaad was het zo'n beetje die mix van muzieksoorten die ik zojuist opsomde. Van Morrison, Chet Baker, Eminem, Doobie Brothers, Frank Sinatra, van alles kwam langs en leidde ons soepel door het moordend grote Frankrijk.
Ter hoogte van Lyon klonk 'live' het prachtige nummer Hallelujah van Leonard Cohen in een schitterende, sobere uitvoering van John Cale. Alleen pianobegeleiding en de huiveringwekkende doodgraverstem van Cale. Helemaal goed. Maar het werd nog beter toen mijn zoon van 14 op de achterbank het nummer letterlijk begon mee te zingen. 'Ken je dat nummer?', vroeg ik blij verrast. 'Ja, dit is goed’, mompelde hij. Hij kende het lied van voor tot achter en was ermee in aanraking gekomen door een Leids vriendje. Die bracht hem sowieso in contact heel veel ‘soulful’ muziek – muziek dus, die troost geeft, moed en kracht. En ik maar denken dat hij alleen maar reageerde op de ontaarde, digitale herrie die je tegenwoordig in discotheken hoort.
'Hallelujah!' zong ik in gedachten. Dát deel van de opvoeding was in elk geval gelukt.
Jan Dobbe
Reageren op deze column? Stuur een mailtje naar:
