Vakantie. Je rijdt minstens 1.000 kilometer op zoek naar een verborgen plekje ergens in het Zuiden. Weg van het gedoe in Nederland. Even geen geleuter. Het is een mooi streven, maar in mijn geval vergeefs. Bijna ieder jaar is er wel een buurman, collega of kennis die precies hetzelfde idee had. En dezelfde reisgids, dezelfde tipgever of dezelfde geraadpleegde websites, want daar staat-ie dan ineens (bij het zwembad, in de Super U of bij de toeristeninformatie), die Leidse buurtgenoot: 'Hey Jan, jij hier? Wat leuk! Kom je een borrel drinken?' Goeie god.
Mijn staat van dienst op dit gebied is ongekend. Zoals dat jaar waarin we in Zwitserland moesten overnachten wegens drukte bij de Gotthard-tunnel. Alle hotels vol, dus zoeken wij en vinden ergens achteraf een hotelletje. En wie zitten daar? Mensen uit onze straat, met verbijsterde koppen! Of die keer op een camping in de Pyreneeën. Tijdens een spelletje strandtennis met mijn zoon hoor ik plots een bekende stem: 'Hey Jan, effe een balletje trappen?' Wie nu weer? Inderdaad, ‘n voetbalmaatje van om de hoek... Of die maffe ontmoeting in Perugia, Italië, waar onze buren op een terras zitten. Of de pianolerares in Volterra, de oud-collega in Conque of het tennismaatje in Pisa.
Deze zomer was het weer raak: aan de Italiaanse kust bij Les Cinque Terres lopen we wijkgenoten tegen het lijf. Vluchten kan niet meer. Op de camping strijkt ‘s avonds een Italiaans-Nederlands gezin neer. Dat begint er op te lijken. Maar nee hoor: mijn vrouw en de Nederlandse moeder ontdekken dat ze beiden Tilburger van geboorte zijn, en dat de wederzijdse moeders in de jaren ‘50 directe collega’s zijn geweest in hetzelfde Tilburgse ziekenhuis. Beide oma's leven nog en bevestigen telefonisch.
De wereld is een dorp en toeristen die denken te kunnen vluchten, zijn naïeve dorpelingen.
Jan Dobbe
Meer columns van Jan Dobbe lezen? Ga dan naar www.jandobbe.nl/creatief-met-tekst/columns
