U weet, ik kruis nogal eens door de stad en kom dan van alles tegen. Veel trivia, maar ook mooie en boeiende dingen, bijvoorbeeld een parkvolière. Tevens kom ik dingen tegen die mijn verstand te boven gaan. Zoals het meisje van een jaar of achttien dat ik bijna ondersteboven rijd, omdat ze helemaal aan de verkeerde kant van de straat fietst. Met een zwaai van mijn stuur weet ik een kleine ramp te voorkomen. 'Hoei, boei!', roep ik hard en ik kijk naar haar voor een reactie. Maar ze kijkt niet terug. Ze is te zeer verdiept in haar @#$%^&* mobieltje, waar ze zich beweegt in een virtuele andere wereld,waarschijnlijk bevolkt door leuke of stomme jongens, liefdesverdriet, feestjes, nieuwe kleren of weetikveel. In die wereld zijn helemaal geen andere weggebruikers die je overhoop zouden kunnen rijden. Ze fietst dan ook verder alsof er niets is gebeurd en waarschijnlijk zal ze het zich later niet eens herinneren. Bizar.
Verderop passeer ik het Stedelijk Gymnasium, waar de hoogopgeleide leerlingen net pauze hebben. Ze zitten in groepjes buiten in het zonnetje op lage muurtjes en bankjes. Mooi plaatje, die jonge mensen in een lenteomgeving. Maar er mankeert iets aan de idylle. Ik rijd verder en vraag me af wat er dan mis is. Opeens weet ik het: ze zitten wel bij elkaar, maar ze zitten allemaal met een @#$%^&* mobieltje in hun gevouwen handen. Ja hoor, ze bevinden zich net als het meisje van daarnet in die andere, virtuele wereld. Heel af en toe kijkt er één op en loert even snel naar wat de anderen doen. Maar dan staart zij alweer in haar virtuele gsm-wereld. Ik wil er nog veel meer over vertellen, maar ik krijg helaas net een SMS’je. En u weet, daar moet ik even op antwoorden.
Jan Dobbe
Reageren op deze column? Stuur een mailtje naar:
