Heeft u hem gezien, de postercampagne die waarschuwt tegen het (onbedoeld) voeren van zeemeeuwen in onze stad? Hij toont een meeuw met een menselijke hand die een patatje als een haring in zijn bek laat zakken. Goed beeld, want als er al te veel luidruchtige, vraatzuchtige meeuwen in Leiden zijn, dan hebben we dat vooral aan onszelf te danken. Vuilniszakken die niet goed dichtzitten, overal (eetbare) rommel op straat, en natuurlijk het 'eendjes voeren in het park', waarvan behalve de weldoorvoede eenden ook de zeemeeuwen gretig meeprofiteren.
Er lijkt al meer dan genoeg gezeurd en gezanikt over de meeuwenterreur, moet ik daar nu ook weer aan meedoen? Nóg meer over deze reusachtige vogels, met hun vocale repertoire dat varieert van onvervalst gegil, via babygehuil en een soort binnensmonds gelach tot het gebabbel van oude vrouwtjes? Ja, want sinds kort zijn deze vogels zo vrijpostig, dat ze bijna bij ons aan tafel aanschuiven als we in de tuin zitten te eten. Ze naderen tot op twee meter en loeren met hun felle oogjes of er iets van hun gading van tafel valt. Ik maak geen gekheid. En op straat denken ze er niet over om weg te vliegen als je recht op ze af fietst. Een laconiek stapje opzij is de enige reactie. Hard schreeuwen? Geen effect. Bellen of toeteren? Vergeet het maar. Laatst, op de fiets, reed ik er een bijna aan, terwijl een tweede en een derde al luchtvechtend mijn toch al zo geplaagde kale kruin toucheerden. Het leek Hitchcock’s film 'The Birds' wel. Wie nog niet weet waar die over gaat, moet maar even googelen. Hopelijk heeft de postercampagne snel effect.
Jan Dobbe
Meer columns van Jan Dobbe lezen? Ga dan naar www.jandobbe.nl/creatief-met-tekst/columns
