Nieuwe Energie, het bedrijfsverzamelgebouw aan de 3e Binnenvestgracht, is een bezienswaardigheid. Het gebouw heeft een naam opgebouwd in Leiden. Het figureert regelmatig in krantenartikelen en zelfs op TV, en als mensen langsfietsen, wijzen ze elkaar op deze opvallende verschijning aan het water. Nieuwe Energie is een magisch pand, en dat niet alleen omdat het zo'n spannende nieuwe look en bestemming heeft gekregen. Het gebouw heeft verschillende gezichten, en doet een voortdurend beroep op je verbeelding.
Samen met mijn zoon van 15 doe ik de laatste tijd regelmatig de Singelloop – althans, we volgen hetzelfde parcours. Door een knieblessure doe ik het op de fiets, mijn zoon rent. Tijdens onze tocht passeren we ook Nieuwe Energie, waarbij ik probeer vast te stellen waar mijn werkplek in het gebouw zich ook alweer bevindt. (Ik zit in Turbine, de zzp-studio, die je vanaf de overkant moet kunnen zien.) Maar hoezeer ik ook zit te turen, ik kan zo 's avonds maar niet vaststellen waar die #$%^&* Turbine zit. Het lukt niet. Wel zie ik op de plek waar hij zich zou moeten bevinden, een ruimte waar exotische platen aan de muur hangen, waar allerlei stellages staan en waar een vaag licht doorheen schijnt. Raar.
Buiten, achter het gebouw, horen we steevast gejoel, gelach en gebrul van daklozen, die opvang hebben in het gebouw. Ze zijn daar kennelijk aan het roken. Het levert een Jeroen Bosch-achtig plaatje op, de mannen en een enkele vrouw met woeste, verweerde koppen en exotische kledij die regelrecht uit een Grimm-sprookje lijken te komen. Alleen de Boze Heks op haar bezem ontbreekt nog. Zo schotelt Nieuwe Energie me een surrealistisch schouwspel voor, en zet me op het verkeerde been. Mijn zoon heeft daar geen tijd voor, die rent zich rot en hoopt op alles – behalve een verkeerd been.
Jan Dobbe
Reageren op deze column? Stuur een mailtje naar:
